Logboek

In het logboek zullen wij verslagen plaatsen van activiteiten die (een deel van) de groep heeft meegemaakt. Als we in Kenia zijn, zullen wij hier onze belevenissen delen.

Zondag 5 augustus - vertrek uit Kenia

Vanmorgen werden een aantal van ons vroeg wakker, want zij wilden graag nog naar de vroege kerkdienst. Deze dienst is vooral bedoeld voor jongeren, omdat hij niet zo lang is. Aan het eind van de dienst wilde father Joseph ons toch nog voorstellen aan de kerk. Hij wilde graag benoemen hoe bijzonder hij het vond dat wij, jongeren uit Nederland en Amerika, onze comfortabele huizen achterlieten om naar Kenia te komen. Dat we niet genoeg namen met het vervullen van de basisbehoeften, maar op zoek gingen naar meer diepgang. Father Joseph hoopte dat de jongeren uit zijn gemeente een voorbeeld aan ons namen; Kijk verder dan jezelf en comfort en denk aan een ander. Lia zong als afsluiting een prachtige zegen, waardoor bij menig de tranen over de wangen stroomden. (Ik weet niet of dat ook bij de Kenianen het geval was daarvoor was mijn zicht te troebel, snik) De tranen kwamen door het lied, maar vast ook omdat we deze heerlijke plek en elkaar zo gaan missen. Er zijn mooie contacten ontstaan, zowel tussen Nederlanders onder elkaar en Nederlanders en Kenianen, en de banden die er al waren, zijn zeker versterkt. Het was weer een prachtige ervaring! 

- Frouke

We werden wakker. De meesten van ons hadden de dag ervoor al hun koffers ingepakt. Na het ontbijt hoefden we alleen nog de laaste spullen in te pakken. De kledingmaker kwam ook nog de gemaakte kledingstukken brengen. Dat was niet helemaal goed gegaan: verkeerde stof, verkeerde maten en een lelijke vlek op de jurk. Gelukkig waren er ook een aantal kledingstukken heel erg goed gelukt! 

Nadar we alle koffers naar father Josephs huis hadden gebracht, was het tijd voor het afscheid. Daarna gingen wij samen met de Amerikanen in 2 matatu's (een soort busjes) en een auto op pad.

Onderweg kreeg Lola een enorme bloedneus (Het bloed stroomde uit haar neus. En het enige wat Lola kon uitbrengen was: "Oh jongons toch m'n jurk!!" Is je jurk nog gered, Lola?) en reed onze chauffeur te snel waardoor hij een bekeuring kreeg.

We zijn nog onderweg gestopt voor een lunch. Daar namen wij afscheid van de Amerikanen. Daarna vervolgden we onze reis. 

We zijn onderweg ook gestopt voor souvenirs. Bij het eerste huisje waar we in gingen, zagen we erg leuke dingen. Helaas was de prijs veel te hoog. Twee huisjes verder waren de spullen al de helft van de prijs.

Na enorme files, waar we best nog gevaarlijke inhaalmanoeuvres hebben gemaakt kwamen we in Narobi aan. We zijn keurig afgezet bij het vliegveld.

Eenmaal binnen gekomen moesten we gelijk onze spullen door een scanner halen en merkte Ingeborg dat haar telefoon weg was (nog gezocht, maar helaas niet gevonden).

Sommige mensen hebben nog souvenirs op het vliegveld gehaald en na wat eten zijn we gaan vliegen. Na wel veel turbulentie kwamen we dan eindelijk aan op schiphol en zagen we de groep staan die ons opwachten.

- Kevin

4 augustus

Lieve lezers, een paar maanden na onze reis in Kenia, kwam ik, Frouke erachter dat er nog een dag ontbrak in ons reisverslag. Ik schrijf dit verslag met behulp van mijn verslagen uit mijn reisdagboek.

Gisteravond kwam er ook een bevriende bisschop van father Joseph langs. Hij was op bezoek om met father Joseph te praten over o.a. de toekomst van het ziekenhuis en Samen voor Kenia. De bisschop is ons project erg dankbaar. Na het ontbijt gingen een aantal mensen uit de groep mee naar een speciale kinderkerkdienst. Zoals gewoonlijk gaat dit op de Keniaanse manier: We zouden om 9.15 weggaan zodat de kerkdienst om 10.00u kon beginnen. Uiteindelijk gingen we om 9.45u weg en begon de dienst om 11.00u. Onderweg reden we weer flink over hobbels en bobbels. Af en toe waren we zelfs bang dat het busje zou omvallen, zo stijl was de weg. De kerkdienst duurde lang en was niet in het Engels, dus we begrepen er helaas niet zo veel van. En gelukkig konden we genieten van onze Lia, die in hoge uitzondering mocht meehelpen bij de rituelen van de dienst. Na de dienst hebben we geluncht bij de father van de gemeenschap. Daarna hobbelden we weer naar huis. Niels, Florine, father Joseph, een aantal Kenianen, een aantal Amerikanen en ik hebben weer gevoetbald. Ik vind het erg bijzonder dat ondanks dat we allemaal verschillende talen spreken, we zoveel lol kunnen hebben met elkaar!

Na het eten was het tijd voor afscheid. De Amerikanen reizen verder naar Sakutiek, de Nederlanders naar Nederland. Father Joseph kan erg mooi spreken en ook deze keer was zijn 'speech' bijzonder. Hij vertelde hoe bijzonder hij het vindt dat de Nederlandse en Amerikaanse jongeren hun comfort achterlaten om in Kenia te zoeken naar meer betekenis en diepgang van het leven. Hij weet hoe een "echte" jongerenvakantie gaat en de reis die wij nu hebben gemaakt is daar het tegenovergestelde van. Hij dacht dat het voor ons afzien moet zijn geweest (dat was het ook, maar we hebben er zoveel moois voor terug gekregen!). Father Joseph hoopte dat wij de jongeren uit zijn gemeenschap zouden inspireren om geen genoegen te nemen met eigen comfort, maar altijd hulp te blijven geven.

De rest van de avond hebben we cadeaus uitgewisseld en afscheid van elkaar genomen. Morgen staan we vroeg op. We zullen het eerste stuk samen met de Amerikanen reizen, daarna reizen zij dus verder naar Sakutiek en wij naar Nairobi.

- Frouke

2 en 3 augustus

De afgelopen twee dagen zijn een beetje hetzelfde verlopen. Daarom voegen we de dagen samen. Een korte samenvatting van de afgelopen dagen:

Florine heeft 's ochtends twee keer meegelopen bij de fysiotherapeut van het ziekenhuis. Ze heeft onder andere een Masai vrouw van 105 geholpen. Ook is ze achterop een piki-piki gezeten toen ze op huisbezoek ging.

Annemijn en Eline hebben twee dagen meegelopen in het ziekenhuis. Ze hebben  kunnen assisteren bij een keizersnede. Moeder en kind maken het redelijk.

Kevin, Kirsten en Ingeborg voelden zich helaas niet zo lekker. Zij hebben veel uitgerust en zijn inmiddels weer wat aangesterkt.

Freeke, Lola, Ilja, Niels en Frouke hebben geschilderd. De daken van de gastgebouwen. Zonder beveiliging of een tuigje. Net zoals de Kenianen doen :) De golfplaten op het dak werden zo heet, dat Freeke's schoenzolen eraf smolten!

Wietse mocht meelopen met de houtbewerker. Ze heeft geholpen met het maken van een groot prikbord voor in het ziekenhuis. Ze mocht zagen, meten en ophangen.

Lia heeft meegelopen in het ziekenhuis met een  zuster die controleert of de jongste kinderen goed groeien. Zij doet een beetje de werkzaamheden van het consultatiebureau.

Op 2 augustus kreeg de groep een rondleiding in het ziekenhuis. Op 3 augustus kregen we een rondleiding bij de School of Nursing (Dat wordt het project voor Samen voor Kenia 2019).

Inmiddels is er ook een Amerikaanse groep vrijwilligers aangekomen bij father San. Zij zijn onder leiding van de broer van father San. Samen met de Amerikanen hebben Frouke, Niels, Florine, Freeke, Wietske en Ilja gevoetbald. En daar kwamen dan ook steeds meer Keniaanse kinderen bij :)

De verslagen van 4 en 5 augustus heeft u nog te goed. Die zullen we plaatsten als we weer in Nederland zijn. We zullen op maandag 6 augustus tussen 7 en 7.30 landen. Wie weet tot dan!

- Frouke 

1 augustus - op safari! 

Goedendag iedereen!

Wij moesten vroeg opstaan, omdat het ontbijt om 5:00 al voor ons klaar stond. Dit was voor een keer geen keniaanse tijd, want om 5:30 zaten wij al in de auto onderweg naar de Masai Mara.

Na een hobbelige rit met veel mislukte pogingen tot het inhalen van onze slaap, kwamen wij na 2,5 uur dan eindelijk aan bij onze bestemming. Hier zagen wij nog voordat we het park in waren een kudde olifanten de weg oversteken.

Terwijl wij aan het wachten waren op Freeke die onze tickets aan het regelen was, dachten een aantal mensen nog even snel naar het toilet te gaan. We hadden al snel door dat geen luxe zou zijn. Zodra wij de deur open deden zagen wij een mooie stenen vloer, maar het wc-papier ontbrak, net als de wc zelf... Niet helemaal wat wij in gedachte hadden, maar het is Eline, Florine, en Ingeborg wel gewoon gelukt. Ilja, Wietske, en Lia hadden het heel slim even nagevraagd, en er bleek dan ook gewoon een normaal toilet te zijn. Op de terugweg mocht deze helaas niet meer gebruikt worden, dus ook zij moesten zich eraan overgeven.

In het park hebben wij vele mooie dieren gezien. Veel giraffen, veel olifanten, veel zebra's, en heel veel verschillende vogels. Eerst zijn we naar de nijlpaarden geweest, waar we mochten uitstappen en van redelijk dichtbij konden bekijken. Erg actief waren ze niet, maar het was dan ook wel erg warm. Halverwege de middag zijn we twee leeuwenkoppels tegengekomen die rustig lagen te slapen, opstonden om te paren, en vervolgens weer verder gingen slapen.

Na de leeuwensensatie reden wij door naar de grens met Tanzania waar wij even stopten om foto's te maken en de benen te strekken. Naast ons stond een busje met Chinezen die ons ook erg interessant vonden schijnbaar, want ze maakten ook foto's van ons busje met een aantal van ons er nog in. Na de benen gestrekt te hebben stapten wij weer in, en vervolgden ons avontuur naar de Mara rivier

Bij de Mara rivier hebben wij een pauze ingelast voor lunch. Dit deden wij in de schaduw zittend op boomstronken. De lunch bestond uit een worst, een ei, en een soort oliebol. Vlak nadat wij klaar waren met eten kwam er een baviaan uit de bosjes verschenen die het zeer waarschijnlijk op ons eten had gemund. Wij besloten weg te lopen, en de baviaan ging op een boomstronk zitten waar wij daarvoor zaten op zoek naar eten.

Na de lunch zijn wij nog een enorm grote kudde gnoe's tegengekomen die misschien de rivier over zouden steken, maar haas hadden zij dit net gedaan. We reden door en kwamen nog wat luie nijlpaarden tegen die lagen te zonnen op de kant. Even verder kwamen we er nog meer tegen, maar hier lagen ook heel wat krokodillen. Één specifieke krokodil ving onze aandacht, omdat deze toch wel erg groot was vergeleken met de anderen.

Kevin vond deze krokodillen en nijlpaarden erg interessant, dus besloot hij uit te stappen om een mooie foto te kunnen maken ondanks het bord dat zei dat je je auto niet mocht verlaten. Dit werd hem ook duidelijk gemaakt door onze gids.

Op de terugweg zaten Eline, Frouke, en Ingeborg achterin het busje, ondanks dat Frouke gewaarschuwd was over de hobbeligheid. Dit werd geleerd op de harde manier, want Eline stootte haar hoofd 5x, Ingeborg 4x, en ook Frouke had haar hoofd gestoten tegen het dak.

Eenmaal terug zouden wij om 19.30 eten, maar dit werd half tien. Dit omdat er een groep Amerikanen zou arriveren begeleid door de jongere broer van father San, Jeffrey. Na een gezamenlijk diner, ging iedereen al vrij snel zijn bed in na deze lange dag, en was de dag afgesloten.

- Ilja & Ingeborg

31 juli - Kleurrijke stoffen en jurken in de maak

Na een week hard werken waren we even toe aan rust.

Een aantal van ons wilden een kledingstuk laten maken, een aantal wilden hun kleren wassen. En sommigen hadden zin in het spelen van een spelletje.

Na de lunch kwam de kleermaker ons ophalen om in de stad stoffen uit te zoeken. De kleermaker wilde ons graag veel van de stad laten zien. Daarom koos hij voor smalle straatjes en steegjes. Tot onze grote verbazing lag er overal veel afval en stroomden er stinkende riviertjes. We waren met een groep van acht mzungu vrouwen en een kleermaker, we trokken dus veel aandacht (fuutfiew!) Toen kwamen we aan bij de stoffenwinkel. Op het eerste gezicht leek er weinig keus te zijn, maar uiteindelijk vond iedereen.een stof die bij haar paste. Terwijl we wachtten tot iedereen klaar was, werden we hartelijk begroet door een jonge vrouw met het Syndroom van Down. Als een van de weinigen in de stad, hoefde ze niks van ons te hebben op een knuffel na.

Daarna liepen we met onze stoffen naar het atelier van de kleermaker. Terwijl ieders maten werden opgenomen, werden we helaas lastig gevallen door een dronken man, die niet weg wilde gaan. Na een gesprek met de kleermaker ging hij ervandoor. Weer een ervaring rijker ;) We kijken uit naar het resultaat!

Het valt ons op dat de mensen en kinderen veel opdringeriger zijn dan in Sakutiek. Misschien de gevolgen van een grote stad waar veel mensen zonder opleiding en werk zitten?

De dag eindigde met een mooi gesprek met father Joseph over culturele verschillen. Lia wist ons weer aan het lachen te krijgen en maakte father Joseph aan het blozen.

Vol verwachting kijken we uit naar morgen, want dan gaan we naar Masai Mara

Freeke en Eline

30 juli - Oranje boven!

Vanmorgen stonden we op tijd op, want we moesten onze spullen inpakken. Na een heerlijk afscheidsontbijt, kwamen één voor één onze chauffeurs/de fathers aan. Door de hevige regenval van gister, waren de wegen erg glibberig. Father Patrick heeft zelfs een tijd vastgestaan onderaan een berg. Na een uurtje wachten waren de wegen aardig opgedroogd en konden we vertrekken. Af en toe kwamen we een gestrande auto tegen. Daar moesten wij dan omheen glibberen. Gelukkig reden we al snel op droge en later zelfs verharde wegen. We zouden verzamelen bij een supermarkt in Narok. Daar aangekomen kwamen we erachter dat één van de auto’s pech had gehad.

Ilja zat in de auto achter de auto met pech: “De auto voor ons slipte steeds weg. Het bleek dat er iets was afgebroken waardoor de rem er niet meer af wilde. Achter ons reed een motor met een gigantische boomstam achterop. Die werd voor de auto met pech gelegd, zodat hij niet kon wegglijden. Wat stuk was gegaan in de auto, bleek ook in de motor te zitten. Voor de motor was dat onderdeel niet belangrijk, maar voor deze auto wel. Een mooie vergelijking die door father San werd gelegd naar zijn preek van afgelopen zondag.”

In Narok hebben we wat boodschapjes gedaan en is de auto naar de garage gebracht. Ook hebben een aantal van ons Masaidoeken en –sjaals gekocht. Doordat één auto miste, zaten we in de andere drie auto’s met zijn zessen. Dat was erg knus. Zo deelden Florine en Lola één stoel en stak Annemijn met haar hoofd door het dakraam boven de auto uit. Zo reden we door naar Mulot, onze tweede tussenstop. Voor een aantal van ons een geweldig weerzien. Bij father Matata hebben we geluncht. Na de lunch verzamelden wij ons in de kerk waar we de kinderen van de school (weer) zagen. Ook hebben we gewandeld over het schoolterrein van Mulot. Toen begon het laatste deel van de reis: op naar father Joseph in Kilgoris! In de auto van Annemijn, Kevin, Kirsten en Frouke is heerlijk geslapen. “Doe de Kevin” betekent dat je langzaam op de schouder van je buur gaat liggen en lekker gaat slapen. Rond 19uur kwamen we aan in Kilgoris. Daar werden we hartelijk ontvangen door father Joseph en zijn oranje spandoek: “Oranje boven!” We hebben heerlijk gegeten (fruit salade met avocado!!!) en zijn als een blok in slaap gevallen in onze nieuwe bedjes.

Annemijn, Frouke en Ilja

P.S. De twee biggetjes missen hun 3e biggetje!!

29 juli - Het einde van het schaap/Gods lam

Zondag ochtend, koud, nat, en iedereen zat bibberend bij het ontbijt. Er kwam een man op een motor aan, en tot onze verbazing zat er een schaap bij hem achterop. Iedereen vroeg zich af wat we naar de kerk aan moesten trekken. De make up werd uit de tas gehaald, Ingeborg trok zelfs een niet-zwart jurkje aan (grootste cultuurshock van de week). Nadat we van deze schrik bekomen waren vertrokken we helemaal opgemaakt en netjes aangekleed naar de kerk, 20 meter van onze voordeur. De kinderen stonden buiten in hun mooie zondagse danskleding alvast te repeteren voor de entree van de pastors. De groep ging verspreid zitten in de kerk, tussen alle locals. Niet veel later begonnen twee leraren van de school met het keyboard een hele band na te bootsen. De kinderen dansten voorop in de rij en Father San, Niels en een paar ouderlingen liepen achter hen aan naar binnen.  Het koor zong vele Afrikaanse liederen en Father San leidde het eerste deel van de kerkdienst. In het tweede deel van de bijeenkomst werden we als groep naar voren geroepen en had Niels de leiding. We stelden ons voor, zongen een lied en Wietske en Lia spraken namens de groep over onze ervaringen van de afgelopen week. Toen ging het zo hard regenen dat Lola haar zelfgeschreven gedicht met een microfoon moest voordragen. Hierna zette het koor weer een van hun swingende liederen in en spraken de kerkoudsten ons en de gemeente toe. Tot slot gingen we op een kluitje staan om de cadeaus in ontvangst te nemen. Alle vrouwen kregen een kleurrijke Masai-ketting met rinkelende, zilveren plaatjes eraan. Hierdoor kunnen we elkaar nooit meer laten schrikken :)

Na de dienst kwam de regen met bakken uit de hemel en we danste nog wat met de mensen in de kerk. Niet veel later werden we geroepen om in de eetzaal van het gebouw, waar we zo hard aan gewerkt hebben deze week, met delegatie uit de kerk te eten. Er waren warme dranken, soda’s en brood. We namen afscheid van elkaar na deze lunch en het einde van het schaap kwam in zicht…. Vier mannen liepen naar het schaap, en sommige helden uit onze groep stonden met hun vingers in de oren op geruime afstand toe te kijken. Anderen stonden wel dichtbij het schaap te kijken hoe hij de laatste blaadjes van zijn leven stond op te knabbelen. Tegen alle verwachtingen in verliep de slachting van het schaap geruisloos: er spoot geen bloed uit het schaap, we hebben geen laatste noodkreet gehoord en het was voorbij voor we er erg in hadden. Nu begon echter pas het werk voor de vier locals. Eerst werd het schaap gevilt en daarna konden de die-hards uit de groep genieten van een lesje schaapanatomie :) Helaas werden we vlak voor het eind van deze anatomieles naar binnen geroepen voor het eten, wat ons nog prima smaakte.

De middag was verder rustig, beetje kaarten, beetje popcorn eten, beetje schapenvlees knabbelen. Na het avondeten hielden Niels en Father San een bedankrondje, iedereen kreeg een soda en we proosten wel 13x! Daarna werd de muziek aangezet en hebben we gewerkt aan onze Afrikaanse dansmoves op de dansvloer. En als klap op de vuurpijl kwam ook nog een chocoladetaart uit de keuken tevoorschijn.

Het bleef nog lang onrustig in het huisje op de berg in Sakutiek…

- Florine en Eline

ps: de 50-plus groep krijgt warme groeten van de kerkgemeenschap van Sakutiek.

28 juli - Going to hell

Na een week hard werken begon vandaag het weekend, maar we stonden al vroeg naast ons bedje. Na een snel ontbijt stapten we met de groep, de leraren van de school en een paar studenten van Father San in een matatu (ofwel; een bus die aan alle kanten rammelt met plek voor zo'n 50 mensen). We reden over de stoffige hobbelweg, die Sakutiek verbindt met de rest van de wereld, de berg af. Iedereen was blij dat we zonder schrammen de geasfalteerde weg weer bereikten. Na nog een tijd gereden te hebben kwamen we aan bij onze eerste bestemming: de poorten van de hel.... 

In Kenia is een ondergrondse warmtebron, de enige in Afrika, en bij de poorten van de hel komt stoom en warm water de grond uit. De bus stopte bij de toegangspoort naar dit Nationale Park, en Niels ging met de paspoorten de entree regelen. Het was hier al een stuk warmer dan bij ons op de berg in Sakutiek. Hier hielden de dames van de groep ook een plaspauze, en er bleek tóch een deur in de wc te zitten, wat we veel te laat pas door hadden. In de bus reden we nog een klein stukje tot we bij de beginplek van onze wandeling/kloofsurvivaltour aankwamen. De mzungu's (Kiswahili voor blanken) begonnen zich als 'n gek in te smeren met zonnebrand, wat de leraren en leerlingen geamuseerd bekeken. We kregen een korte introductie over hoe we moesten lopen en waar we op moesten letten. Het werd sterk geadviseerd eventuele slangen niet aan te raken, waardoor sommigen uit de groep licht in de stress schoten.

Na nog geen 100 meter lopen kwamen we bij een tafel waar allemaal schedels op lagen van dieren die in dat gebied voorkomen: buffel, giraffe, impala, nog een soort antilope, nog een ander soort antilope, en een nijlpaard. Vanaf hier werd de route een stuk uitdagender, we liepen over een stoffig pad (want tja... ongeveer alles is stoffig hier) stijl naar beneden en sprongen over een kloof heen. Na nog een kleine afdaling kwamen we op de rivierbedding aan waar in het regenseizoen de rivier tot wel 10 meter hoog kan staan. Er stroomde warm water uit gleuven en iedereen was verbaasd dat het zo warm was (wel 45 graden!). Hier begon de echte uitdaging, we volgden de rivierbedding die steeds smaller werd en we moesten zelfs met touwen omhoog klimmen. Het eind van deze zijtak was 'het bed van de duivel' waarbij we mooi uitgesneden figuren in de zachte kalkstenen rotsen. Na een fotosessie liepen/klommen we weer naar de splitsing waar Annemijn en Frouke zich weer bij de groep voegden. Zij hebben genoten van de stilte en de vele huwelijksaanzoeken die ze kregen van Keniaanse scholieren op schoolreisje. (Geen zorgen, ze zijn nog steeds ongehuwd.) Nog een kleine klim (ahum... FLINKE klim - Frouke) omhoog en we waren weer bij de bus. Met de bus reden we naar een tweede poort van de hel, namelijk de natural pool waarbij het geothermische water zorgde voor een heerlijke watertemperatuur. Na een week in Sakutiek was het een heerlijke ontspannen middag in het water, waarbij alle stof en vuil oploste. 

Helemaal rozig van de warmte zaten we iets na zessen weer in de bus terug, eerst via de geasfalteerde weg en later op de hobbelweg. Er ontstond nog wat tumult toen er een giraffe midden op de weg stond! We reden heel langzaam en konden naast een paar giraffes ook weer wat zebras en pumba's/zwijntjes zien. Het werd langzaam donker en de bus vulde zich weer met stof. De stemmen verstomde langzaam en als het mogelijk was geweest waren we met zijn allen in slaap gedommeld, ware het niet dat de bus zo van links naar rechts schommelde dat je van je stoel zou vallen. Na de laatste hobbels stapten we n beetje suf de bus uit, ploften neer op de banken en stoelen en na het eten viel iedereen als een blok in slaap.

- Florine

27 juli - De jongeren geven kleur

Jambo, 

Vandaag hebben we de slaap- en eetzalen geverfd en zijn we klaar met de dingen die wij kunnen doen voor de school. Het is veel sneller gegaan dan iedereen had verwacht.  's Morgens begonnen we met de blauwe verf waarbij iedereen, ook de leerlingen, weer super hadden geholpen. Zelfs de deur die gister door Wietske is gemaakt is niet verfvrij gebleven. We zijn super blij met het resultaat!

Na de lunch kregen we prachtige optredens van de kinderen en leraren te zien. Van zang tot dans en drama. Wij hebben hier enorm van genoten. Daarna was het onze beurt om het lied "Zeppelin" te zingen en uit te beelden. Iedereen klapte enthousiast mee. Toen hebben wij een deel van de ingezamelde spullen overhandigd aan de docenten. Hierbij zaten de voetbaltenues van voetbalclub De Goede uit Stompetoren. Ook gaven we ballen, boeken, pennen, schriften en nog veel meer leuke dingen aan de school. De kinderen waren er onwijs blij mee en hebben meteen een potje gevolleybald met de leerlingen in hun nieuwe tenues. (Helaas moeten wij mededelen niet gewonnen te hebben).

De jacht naar de gemberballen/oliebollen ging verder nadat we ze bij de lunch even kwijt waren. Na ze gevonden te hebben speelden wij spelletjes met elkaar. Voor het avondeten hebben wij nog gezongen voor Nema (een van de docenten/koks) die vandaag 22 is geworden. En zoals het hoort hebben wij haar een mooi verjaardagscadeau gegeven.

Nu gauw naar bed toe, want morgen gaan we zwemmen in het enige thermaalbad van Afrika!

Lala salama!

Kirsten en Wietske

26 juli - Schilderen van de gebouwen

Vandaag zijn we begonnen met het schilderen van de slaaplokalen. Voorgaande dagen hebben we samen met de kinderen en de mensen uit de omgeving de vloeren gelegd, nu was het tijd voor de buitenkant. Veel kinderen kwamen erbij kijken en hielpen ons met het vasthouden van de kwasten en de potten verf met grondverf zodat de golfplaten niet gaan roesten. Met elkaar lukte het om in de ochtend twee hele gebouwen van buiten te schilderen. We merken dat het werken heel snel gaat als we het met elkaar doen.

Tijdens het schilderen heeft Lola samen met Wietske een tekenles voor groep 5 gegeven.  Ze lieten ze een huis in 3D tekenen. Daarna mochten de kinderen hun eigen huis of droomhuis tekenen. ‘Ik vond het erg bijzonder dat ze een extra huisje tekende. Toen ik vroeg waar dat huisje voor diende, vertelden ze mij dat het hun toilet was. Tenslotte had ik nog kleurplaten van dieren en dat vonden ze heel erg leuk. Het verbaasde me hoe netjes ze binnen de lijntjes kleurde. Het was een groot succes en ik ben blij dat we ze wat geleerd hebben’, vertelde Lola.

In de middag gingen we de huisjes van mensen in de omgeving bezoeken. In drie groepen verdeeld liepen we samen met enkele leraren van de school de heuvels in de omgeving in. Het is indrukwekkend om te zien hoe de mensen leven, hoe weinig ze in onze ogen hebben, maar hoe gelukkig ze zijn. Ze zijn erg blij dat we bij hen langskomen en wij zijn blij dat ze ons willen laten zien hoe ze wonen. Één vrouw was zo blij dat we er waren dat ze ons een (levende) kip mee naar huis gaf! Met de kip onder de arm liepen we weer terug en vroegen aan father San of hij die kip aan een arm persoon wilde geven. Dat zou hij doen. Wietske had in de tussentijd gewerkt aan een deur voor de school en die was prachtig gelukt! ’s Avonds kwamen de leraren bij ons in huis om samen spelletjes te spelen. Het werd een gezellige avond en moe maar voldaan gingen we naar bed.

Niels en Lola

25 juli - De slaapzalen zijn aan de beurt

Lieve lieden,

Woensdag hadden wij amper wifi, we hebben daardoor geen blog kunnen plaatsen. 

Nu is de wifi beter dus ik zal jullie vertellen over onze avonturen. 

De dag begon hetzelfde als de dinsdag. We kregen ontbijt met oliebollen en heerlijke scrambled eggs. Bij elke maaltijd krijgen we ook veel vers tropisch fruit. Watermeloen, ananas en bananen staan er bijna altijd. Maar dit keer stond er ook een soort pruim met paarse pitjes erin. Het is geen passiefruit, het is geen kiwi. En onze gastheren weten ook niet hoe het heet. 

Na het ontbijt was het weer tijd om te werken. Dit keer werden we geholpen door de vrouwen van het dorp. Elke dag komt een deel van de plaatselijke bevolking ons helpen bij het bouwen. Dit samenwerken en samen zorgen heet: Harambee. De vrouwen zijn erg sterk. Ze dragen een baby op hun rug en tillen met hun armen zakken vol stenen naar de bouwplaats. 

Een deel van de groep heeft les gegeven aan de kinderen van Grade 4. We laten ze foto's zien van onszelf en onze omgeving. De nieuwsgierige koppies zijn fantastisch om te zien. 
Ook spelen we veel met de kinderen. We zingen liedjes met ze, kietelen, knuffelen, dansen, blazen bellen, laten ons haar vlechten en leren ze masseren (niet onbelangrijk).

We kregen weer een uitgebreide lunch met heerlijke koolsalade en andere Keniaanse specialiteiten. We zijn de koks die ons eten verzorgen erg dankbaar. Ze doen erg hun best en daardoor hebben we bij elke maaltijd keus uit veel verschillende dingen. 
Na het eten hebben we een pittige wandeling gemaakt naar gezinnen in de buurt. Het groepje van Niels, Ilja en Lia ging naar een oudere man van 84. Hij heeft 3 vrouwen en 24 kinderen. Hij was erg ontroerd omdat we hem een katholieke gebedsketting gaven. Hij deed hem om zijn nek en dankte ons met buigingen. Dit ontroerde ons weer. De terugweg was bergaf, we konden nu beter van het uitzicht genieten. Stel je de Zwitserse Alpen voor met jungle bomen in plaats van dennen en sparren. 

Na de wandeling waren we allemaal bekaf en hebben zitten suffen totdat het rijke avondeten klaar was. Na het eten hebben we met elkaar gepraat over dingen die ons ontroeren en waar we op dit moment staan in het leven. Sommige van ons zitten nog net in de puberteit, sommige van ons zijn pre-adolescent, we hebben volwassenen in de groep die zelf een huis runnen en we hebben ook een oma met 3 kleinkinderen mee. Al die verschillende levensfases hebben hun eigen charmes en moeilijkheden. We hebben elkaar bemoedigd in de fases waar we nu in zitten.

We zijn ons ook bewust van de voor- en nadelen van het wonen in een bepaald land. In Nederland hebben we allemaal thuis stromend water en een wasmachine, in Kenia niet. Je zou daardoor kunnen denken dat we in Nederland veel rijker zijn, maar in Nederland is er ook armoede. De armoede is echter zichtbaar op een andere manier. In Nederland is de huidige wachttijd voor een gesprek met een psycholoog minstens 10 maanden. Zelfs als een persoon al zelfmoordgedachtes heeft. Dit komt doordat er te weinig geld naar de Geestelijke GezondheidsZorg gaat. 
Het is een zegen dat wij als groep open hierover kunnen praten en ons hart kunnen luchten. Rijkdom en armoede gaan hand in hand, de verdeling van geld en materie lijkt scheef te zijn. We kunnen stemmen op een politieke partij waarvan wij geloven dat die de verdeling beter maakt. We kunnen lobbyen bij ambtsbekleders en we kunnen ons steentje bijdragen aan een project waarin wij geloven. Wij kiezen er nu voor om onze tijd en energie te steken in de slaapzalen bij een school in Sakutiek. Wij zijn nu een lichtje voor de mensen op deze plek. 

"Jezus zegt dat hij hier van ons verwacht.

Dat wij zijn als kaarsjes, brandend in de nacht

En hij wenst dat ieder tot zijn ere schijnt,

Jij in jouw klein hoekje en ik in het mijn."

Liefs de groep in Kenia

(Lia)

*Het internet werkt goed mits er niet 15 mensen tegelijkertijd gebruik van maken. Vanaf nu hopen we weer iedere dag een bericht te kunnen plaatsen!

24 juli - eerste werkdag

Vanochtend werden wij wakker onder onze klamboes en vier dekens. Wij hadden wat moeite met uit bed komen door uniek gevormde matrassen, maar we hadden gelukkig wel een goede nachtrust gehad. Na de warme koffie en thee was ons heerlijke ontbijt klaar. Eieren bereid op vier verschillende manieren, tomatensalsa, en brood. Ook was er verse watermeloen- en ananassap voor ons gemaakt, wat toch een stuk lekkerder is dan die bij ons in Nederland ;)

Na (of eigenlijk nog tijdens) het ontbijt legden Lia en Lola hun ogen op de schoolkinderen en wisten zich niet in te houden, en renden naar buiten om met ze te spelen. Het was een beetje en stroef begin, omdat (wat later bleek) heel wat kinderen nog nooit een blank iemand hadden gezien, wat  dan toch wel eng is in het begin, maar na het stroeve begin lukte het Lia en Lola toch om ze uit hun schulpjes te laten kruipen.

Na ontbeten te hebben begonnen wij meteen met het harde werk. De vloer van zowel de eetzaal en de slaapzalen moest nog gelegd worden, door onverwachte vertragingen hier bij de school. Wij begonnen met de vloer leggen van de eetzaal, wat inhield vele zakken met zand en vele zakken met steentjes sjouwen. Gelukkig werden al snel de leerlingen erg fanatiek met helpen, en ging het ontzettend snel. Een goede ‘lopende band’ was gecreëerd, en de grondstoffen lagen erg snel op de plek waar ze moesten liggen.

Hierna mochten de vrouwen niet meer helpen, omdat toen het cement gedragen moest worden, en gemaakt moest worden wat voor ons te zwaar zou zijn. Kevin en Niels waren nog wel erg hard aan het werk, terwijl de vrouwen op de grond zaten met tientallen leerlingen om hun heen die ons haar aan het aaien en vlechten waren, wat niet altijd even fijn aanvoelde. Zodra ik mijn haar had ingespoten en geborsteld, gaf ik mijn borstel aan één  van de meiden, die daarna drie kwartier mijn haar heeft zitten borstelen (ik klaag niet).

Nadat de vloer klaar was zouden wij met een paar leerlingen mee naar hun huis gaan om te zien wat zij elke dag moeten lopen en waar zij verblijven. Iedereen was hier erg enthousiast over, omdat het dorpje niet zo ver weg was; het bleek alleen niet in het dorpje te zijn… Het dorpje was op de terugweg een teken dat we bijna terug waren.

Wij hadden allemaal wel erg veel moeite met de bergen, omdat de lucht al heel ijl is, maar we hebben het uiteindelijk allemaal gered. De leerlingen hadden echter erg veel energie en huppelde de bergen op, en renden ze naar beneden. Heel leuk om te zien, tot je hun hand vast heb… Het blijkt dat hun uithoudingsvermogen en flexibiliteit toch net iets beter zijn dan die van mij. Een 15 niet gezonde enkel bewegingen in kuilen later en het hart in het keel, kwamen wij boven aan bij het huisje. Erg knus en indrukwekkend, maar de taalbarrière was toch wel lastig, omdat de gezinnen geen Engels konden.

De wandeling terug leek een stuk sneller te zijn, maar dat komt waarschijnlijk doordat Annemijn, Eline, en ik (Ingeborg) helemaal vooraan liepen en er een goed tempo in hadden. ’s Avonds hadden wij een heerlijk avondeten en vertelde wij onze verhalen van de dag. De avond werd afgesloten door een interessant gesprek over vervolgopleidingen en het schoolsysteem in het algemeen met Frouke, Ijla, Eline, Freeke, Lola, Annemijn, en mij.

Ingeborg

23 juli - aankomst in Sakutiek

Jambo!

Gisteravond zijn we na het eten verspreid over 3 slaapplaatsen. Ilja, Annemijn en Frouke sliepen bij een lieve familie. Florine, Niels, Kirsten en Kevin sliepen in een nonnenklooster. Freeke, Ingeborg, Lia, Wietske, Lola en Eline sliepen bij father Paul. We hebben allemaal bij onze slaapplaats een lekker ontbijt gegekregen. Na het ontbijt werden alle groepjes opgehaald door een father die ons naar Sakutiek zou rijden. Na anderhalf uur stopten we bij een supermarkt (die helaas dicht was). Daar kwamen we erachter dat één van de banden van father Patrick lek was. Na lang wachten, werd een nieuwe band gebracht en konden we onze reis voortzetten. Bij een winkelcentrum (die wel open was) hebben we eten en drinken gekocht. Toen kon het laatste deel van de reis naar Sakutiek beginnen. Dat ging gepaard met een heleboel gehobbel-de-bobbel en heen-en-weer geschud (en hier en daar een gestoten hoofd). Onderweg zagen we everzwijnen, een heleboel zebra’s, apen, giraffes en sommige van ons zagen impala’s (een soort herten) en een drommedaris. En versperde twee kuddes schapen en koeien ons de weg (voor zover die begaanbaar was).

Na een lange reis kwamen we aan in Sakutiek. Sakutiek is een dorp in de bergen. We verblijven bij father San (waar de 50-plusgroep ook heeft geslapen afgelopen oktober). Omdat Sakutiek in de bergen ligt, is het er best wel koud. We vroegen ons dus af of we niet per ongeluk het vliegtuig naar Scandinavië hadden genomen.

De heldendaad van de dag is volbracht door Florine en Kevin. Zij hebben een vogeltje gered die met zijn pootje vastzat aan een touwtje.

P.s. Voor nu hebben we goed internet :)

Florine, Annemijn en Frouke

22 juli - vertrek en aankomst in Kenia

Jambo! Vanochtend verzamelden we om 5.30 op Schiphol. Na veel geknuffel en gezwaai konden we onze bagage inchecken en kon de reis echt beginnen! Na een prettige vlucht kwamen we aan op Nairobi - airport. Rond 21 uur kwamen we aan op de plek waar we vanavond overnachten. We hebben hier net gegeten. Morgen zullen we onze reis voortzetten naar Sakutiek.

We zullen proberen iedere dag een verslag te plaatsen. We zullen dan ook gezamenlijk de berichten lezen die jullie hebben geplaatst :)

5 mei Fair - Oegstgeest

Kerkdienst in Ontmoetingskerk Heerhugowaard

Keeztoernooi

Na het succes van de vorige keer hebben we besloten om nnog een keezavond te organiseren. Ook deze avond was super leuk en gezellig. Ook hebben we weer een mooi bdrag opgehaald. Iedereen was super enthousiast en er werd heel fanatiek gespeeld. Tijdens het spelen hadden we weer lekkere borrelhapje verzorgt door "De Walvis". Er waren die avond ook hele mooie prijzen gesponsord waar hard om werd gestreden.

Heel veel dank aan iedereen die geholpen heeft om deze fantastische avond mogelijk te maken.

-Ilja

Benefietconcert

Het benefietconcert was een groot succes. Met dank aan alle optredens en de catering.

Sponsorloop basisschool "De Ark"

Keezen voor Kenia -  Keeztoernooi

Oliebollen bakken

Kerstviering op kinderdagverblijf de Boshoeve

Kerstmarkt De Rijp

Op zaterdag 9 december stond Samen voor Kenia op de Kerstmarkt van de Rijp. De Grote Kerk van de Rijp wordt omgetoverd tot een kerstmarkt. Verschillende kraampjes verkochten (zelfgemaakte) spullen. Zoals plantjes, kaarten, hobby spullen, kaarsen en zeepjes.

Bij ons kraampje konden mensen zich verkleden als kerstverhaalfiguur, zoals een engel, Jozef of Maria. Als iedereen goed verkleed was, werd er een foto gemaakt. Deze kon men later op onze website downloaden en bijvoorbeeld gebruiken als kerstkaart. 

Er is veel gelachen en er zijn mooie foto's gemaakt. Het was een geslaagde middag!

Pieten voor Kenia

15 oktober: Afrikaanse kerkdienst en kennismaken

21 septemer: Eerste vergadering